Dichter bij die ouwe
De vraag keert na afloop van elke lezing terug: Hoe kijk je nu tegen je vader aan, Tim? Of een variant op die vraag: Zou je vader trots op je zijn? Het is een diep persoonlijke vraag. En ik heb er nog steeds geen sluitend antwoord op.
Misschien hoeft dat ook juist niet. Hij is in ieder geval dichterbij gekomen. En ik bij hem. Hoe kun je een man ontmoeten die al 46 jaar dood? Hoe kun je hem echt leren kennen als je vooral zijn oorlogsjaren onderzoekt? Na verschijning van Zwijgende vaders heb ik zelf alleen maar meer vragen voor hem. Eigenlijk is dat vooral een logische ontwikkeling. Wie ouder wordt, gaat meer reflecteren. Voor de hand ligt dat je dan denkt: Hoe zou mijn vader hierover hebben gedacht?
Door met jezelf in gesprek te gaan, raak je automatisch verbonden met de man (en vrouw) die je op de wereld hebben gezet. Als vader kijk ik op de eerste plaats naar mezelf, dan naar mijn kinderen, maar net zo wezenlijk is het achteruit kijken. Niet in nostalgie, niet in verlangen naar wat ooit was, maar wel in dankbaarheid en respect voor de ouders die hebben gedaan wat ze konden. En die soms niet hebben gedaan wat ze niet konden.
Dat verklaart mede waarom ik aan het begin van mijn gesprek met Annemiek Schrijver in De Verwondering vrijwel meteen geraakt werd toen mijn vader Paul ter sprake kwam. Klik op de foto om de uitzending (zondag 24 november 2024) terug te kijken.
